2022

KWB APPELS VERKENT DE MOESE MARTINUSROUTE - 22 november 2022

 

Voor de november-wandeling trokken we naar Moerzeke. Wie november zegt, zegt ook Sint-Maarten, met zijn feestdag op de elfde van die elfde maand. Elf dagen later, op dinsdag de tweeëntwintigste, daagden tien dappere stappers op aan de Kille om vanaf daar een stevige en frisse wind en een temperatuur van scherp acht graden te trotseren. Toch kwam er die namiddag uit de dreigende en laaghangende wolken geen enkele regendruppel. Deed Sint-Maarten bij collega Sint-Medardus een goed woordje voor ons? Zo ja, heel veel dank daarvoor!
Dijk92, ons regionaal cultuur- en erfgoedplatform, wil onder andere met vijf Sint-Maartenroutes de praktijken en plaatsen verbonden aan Sint-Maarten in onze streek meer in de kijker zetten. Deze schitterende wandel- en fietsroutes maken deel uit van de meer dan vijfduizend kilometer lange ‘Via Sancti Martini’, een door Europa erkende Culturele Route. Daarom vonden we het de moeite waard en passend in deze Sint-Maartenmaand om een heerlijk en gevarieerd stukje van die fameuze Martinusroute als wandeltocht te programmeren. Het werd een echte meevaller.
Voor de iets meer dan zeven kilometer wezen de gele pijltjes en het Sint-Martinuslogo ons de weg. We stapten langs en ook even in het toch wel redelijk imposante ‘huis’ toegewijd aan Sint-Martinus. Gelegenheidsgids Marc gaf er graag wat uitleg over het fraaie glasraam en de grote schilderijen die met de goedheilige man te maken hebben. Maar vooral het prachtige, zilveren reliekschrijn kon op veel belangstelling rekenen.
We liepen even door de gezellige Moerzeekse dorpskern. Leuk is dat de bewoners van het huis met nummer 28 het gevelornament van de vorige kerk waarop Martinus als Romeins soldaat zijn mantel met een bedelaar deelt boven hun garagepoort hebben prijken. Dat er hier nog een Sint-Maartenommegangstraat is en even verder een opvallend kleurrijke Sint-Maartenkapel is dan ook heel begrijpelijk.
Daarna genoten we een heel eind van de rust en de natuurpracht rond de gemeente. Naar goede gewoonte stopten we, ruim over halfweg ditmaal, in café Castel in… Kastel. Even verderop brachten we ook hier een kort bezoek aan de stemmige parochiekerk Sint-Jozef. Vanaf daar zochten we de meanderende Schelde op om vervolgens via de brede en mooie dijk en langs het natuurgebied De Cramp weer aan de Kille uit te komen.
Met veel genoegen zag Sint-Maarten vanuit de hemel dat we een deugddoende wandeling hadden gemaakt. En… dat we allemaal heel braaf waren geweest.   
 
Marc De Clercq

Sint Marcinus legt uit wat hij voor ons in petto heeft.

Eerste stop, de Sint Martinuskerk van Moerzeke.

In de kerk bevindt zich een reliekschrijn met daarin
een botje van de Sint maar is dat wel zo?

Theo brengt redding.

Sint Maarten krijgt een visioen.

Alsof er zich een mirakel voltrekt staan ze met
open mond naar boven te kijken.

In de velden rond Moerzeke en Kastel.

30^ste KWB Herfstquiz

 

Verlost van de druk van corona die ons vorig jaar nog danig parten speelde met een beperkte bezetting tot gevolg, kon de 30^ste editie van herfstquiz als vanouds een ruim publiek bekoren.
Liefst 23 ploegen streden op vrijdag 18 november voor de eer en ook een beetje voor de prijzen. Verheugd ook dat wij een drietal ploegen mochten verwelkomen die nooit eerder deelnamen.

Zoals steeds heerst er een gezellige drukte bij de aankomst van de ploegen. Een groot aantal ploegen neemt reeds vele jaren deel en er wordt dus wel wat ‘gesocialized’ tussen de anciens. Zoals steeds waren er de vroege vogels die ruim op voorhand hun plaats innamen en de late aankomers die meestal vlakbij wonen. Maar om 20 uur was iedereen present zodat de quiz stipt op het afgesproken uur van start kon gaan.

De quizmaster, zoals steeds in zijn element, mocht al direct beginnen met het stellen van de eerste bonusvraag. Het gewicht van 4 citrusvruchten leidde tot 10 bonuspunten voor de gariffen.
Een vraag over het aantal mensen dat gebruik maakt van dienstencheques leidde tot grove onderschattingen en een katafalk was ook voor veel ploegen een struikelblok.
Iedereen is dan weer wel bekend met pilchards maar een fluwijn dat was toch wat moeilijker. Dat je in Frankrijk best wat oplet als er andouilette op het menu staat was de meesten ook bekend.

Kaatsen op de zift werd door veel ploegen als ziften genoteerd, maar de jury, streng maar rechtvaardig kon dat niet goedkeuren. De schommelstoel genoemd naar een Amerikaans president werd door veel ploegen toegeschreven aan Lincoln terwijl het natuurlijk Kennedy moest zijn.

Na 3 rondes werden dan de omslagen uitgedeeld met de gevreesde herfstkroonvragen. In die omslag zitten 12 antwoordbladen die binnen een bepaalde tijdspanne moeten ingevuld worden en afgegeven. Onnodig te vermelden dat dit voor heel wat stress zorgt. Hier hadden de meeste toch wel wat last met Franse benamingen van groenten en de kennis van componisten van klassiek werk was toch wel een beetje een gat in de cultuur.

Na de pauze komen er dan nog eens 3 vragenrondes met vragen over een splijtzwam, een lelietje van dalen en een fluitje van een cent wat het niet echt bleek te zijn. Een lusterklem was ook niet zo bekend want iedereen gebruikt zoeteke en waar het in de laatste vraag om druivenrassen ging waren er toch een aantal die dachten dat het juiste antwoord wijn was.

Ondertussen volgt de jury de resultaten op de voet en werden er aan de deelnemers regelmatig tussenstanden doorgegeven. De uitslag van de herfstkroonvragen die de stand nog grondig kunnen dooreenschudden, wordt echter angstvallig tot het laatste gehouden.
De spanning bouwt zich dan ook danig op naar het einde en al zeker als het zoals hier het geval was de verschillen tussen een aantal toppers zeer klein waren.

Op het einde valt onherroepelijk het verdict en dus kwamen ‘De kleine beiren’ als verdiende winnaars uit de bus.
Aan iedereen die op een sportieve wijze duelleerde, een dikke merci en graag tot een volgende editie.

De deelnemers sijpelen binnen.

De beker staat op de jurytafel.

The first ladies zijn er klaar voor.

Nog even tijd voor een grapje en dan vliegen we er in.

En we zijn er aan begonnen.

De tips worden bestudeerd.

Daar zijn de herfstkroonvragen.
Geen tijd om drank te bestellen nu.

Nivo Nihil aan de arbeid.

Royal P, altijd een ploeg om rekening mee te houden.

De kleine beiren, de latere winnaars van
zowel de herfstkroonvragen als van de quiz.

Tijdens de muziekfragmenten.

De jury kan nu even uitblazen, maar niet voor lang.

Pauze voor de deelnemers maar nu werken voor de jury.

Het zit er op. De Pongo's wachten op de uitslag.

Eerst moet er natuurlijk nog afgerekend worden.

De Mickey's berusten.

Ook voor Mixup is het wachten.

The smashers zijn uitgesmasht.

De mannen van Hoedoemet hebben zich
duidelijk geamuseerd.

Bevrijdingslaan 201, een vaste waarde in de herfstquiz.

The first ladies die een tijdje stevig aan de
 leiding stonden maar het in de
herfstkroonvragen lieten afweten.

Nivo nihil die hun nivo duidelijk overstegen.

De juryvoorzitter overhandigt de beker aan de winnaars.

De kleine beiren, laureaten van de 30ste KWB herfstquiz.

St Maartenrondgang - 9 & 10 november 2022

Lieve Appelse vriendjes en vrienden,

 Toen mijn trouwe KWB-chauffeur André mij vroeg om iets te schrijven voor de nieuwe KWB-blog weigerde ik dat aanvankelijk beleefd. Immers, de dagen en nachten voor mijn feestdag, de elfde november, zijn ontzettend druk. Maar toch, na meer dan veertig jaar ‘dienst’ in Appels, vond ik het, na enig gepeins, een vanzelfsprekende ‘plicht’ om toch maar eens een en ander neer te pennen.

Inderdaad, het gebeurt al meer dan veertig jaar dat mijn Pieten en ikzelf dankzij de KWB op huisbezoek mogen komen bij onze Appelse vriendjes. Het lijkt wel gisteren toen we er ooit vanuit een garage in de Heidestraat voor het eerst aan begonnen. De huisbezoeken doen we nog steeds en de Heidestraat is ondertussen zowaar voor een groot stuk fietsstraat geworden. We gaan er dus op vooruit. Vooruit mag men hier niet interpreteren als reclame voor de politieke partij; als heilige moet ik van mijn Baas best onpartijdig blijven.
In al die jaren kwamen we steeds terecht bij vriendelijke en gastvrije mensen. De enkele keren dat ik moest rechtstaan in de living (een recent verschijnsel?) zijn verwaarloosbaar klein in vergelijking met de ontelbare, warme ontvangsten in de voorbije jaren.
De vele, mooie en soms ook eigenaardige gebeurtenissen, uitspraken en leuke anekdotes opsommen is onbegonnen werk. Wel is één voorval, ooit lang geleden, toch aan mijn ribben blijven plakken. Aan mijn ribben, niet aan mijn been, daarvan zit trouwens een stukje in het prachtige reliekschrijn in de Moerzeekse Sint-Martinuskerk. We bezochten onze allereerste post die avond en eigenlijk waren we nog niet goed opgewarmd, we zaten nog niet echt helemaal in onze rol, zou je kunnen zeggen. Ik zat maar net in de zetel of daar kreeg ik de volle lading van de oudste zoon des huizes over me heen. Die flinke kerel moet toen een jaar of zeven geweest zijn. Met volle laag bedoel ik dat ik, Sint-Maarten, die recht tegenover hem in levenden lijve aanwezig was, te horen kreeg dat ik helemaal niet bestond! ‘Gij bestaat niet!’ riep hij meerdere keren met felle boosheid uit. Iedereen: ouders, broer, zus, Pieten en ook ikzelf stonden of zaten perplex. Een oorverdovende stilte. Niemand zei nog iets, seconden lang. Het was voor mij de eerste en tot nu enige keer dat ik met mijn mond vol tanden zat tegenover een jongeman die wellicht zijn ontgoocheling maskeerde met een flinke portie kwaadheid. We gingen gewoon verder met ons bezoek waarvan ik me, eerlijk gezegd, niet zo veel meer herinner. Of toch wel, de ouders waren wel redelijk ‘geambeteerd’ met de gebeurtenis. Dertig jaar later, bij een bezoek bij de kinderen van bovengenoemde, vroeg ik hem of hij zich het ‘incident’ nog herinnerde. Raar, hij beweerde dat hij dat niet meer wist…
‘Zijn de kinderen nog steeds braaf?’ Jazeker is mijn overtuigd antwoord op deze vraag. ‘En zijn de kinderen mondiger dan vroeger?’ Ook dat bevestig ik volmondig. Dat houdt mij als oude Sint extra scherp. Vragen of ik homo of getrouwd ben en of ik kinderen heb, worden in deze LGBTQ+-tijden even vlotjes gesteld als de klassieke vragen over de naam van mijn paard of hoe ik zonder ongelukken op de daken kan lopen.
Aan leuke uitspraken is er ook geen gebrek. Zo ‘beschuldigde’ een bezorgde papa mij ooit eens ongewild van grensoverschrijdend gedrag. ‘Ons zusje had vorig jaar brute coronapech, ze lag toen met Sint-Maarten in bed!’ verkondigde hij met de beste bedoelingen. Bij mijn weten heeft collega Sint-Niklaas ooit hetzelfde meegemaakt. Er verscheen toen zelfs een bijzonder leuk boekje met deze gelijkaardige uitspraak als titel.
Wat mij telkenjare opvalt bij de kinderen is hun blijheid. En uiteraard zijn ze min of meer dankbaar voor de verwachte cadeaus en de snoep. Maar ik zie in hun glunderende oogjes toch telkens heel veel blijheid als ze van de Sint enkele complimenten of een dikke proficiat te horen of een gemeend ‘schuddebolleken’ te voelen krijgen. Ook een confrater, de heilige Franciscus van Sales, heeft dat later nog eens mooi verwoord: met een lepel honing vang je meer vliegen dan met een vat azijn. Dat klopt helemaal. Aan ons allemaal om elkaar wat meer complimentjes te geven in deze toch wel kille tijden, vind ik.
Over dankbaarheid gesproken, ik mag in deze brief zeker niet vergeten om mijn oprechte dank uit te drukken voor alle mensen in en rond de Appelse KWB die al zovele jaren mijn huisbezoeken in de best mogelijke omstandigheden laten plaatsvinden. Alle mensen bij naam vermelden kan en doe ik niet, want ik zou er kunnen vergeten. Toch verdienen enkelen het zeker om eens uitdrukkelijk genoemd te worden:
Johan, voor de organisatie, de coördinatie en de kledij: altijd in orde! Veel dank daarvoor!
Jozef en Leontine die er, na menig winkelbezoek, al zovele jaren in slagen om prachtige pakketten samen te stellen en om de administratie ter harte te nemen: hoed, euh… mijter af en hartelijk bedankt!
De chauffeurs en de schminksters: merci!
Mijn Pieten, mijn fantastische helpers: dank jullie wel!
En nog zo velen die voor of achter de schermen hun steentje bijdragen: allemaal een dikke dankjewel!
We hopen dat Jong KWB de traditie van de huisbezoeken zal verderzetten. Allicht op hun manier. Onze tip: een huisbezoek van de Sint is de mooiste, de leukste, kortom de beste manier om de kinderen én hun ouders en familie een onvergetelijk en warm moment van geluk te bezorgen.
Als slot wil ik nog even jullie bijzondere aandacht vragen voor de werking van Dijk92, ons regionaal cultuur- en erfgoedplatform, dat onder andere met vijf Sint-Maartenwandel- en fietsroutes de praktijken en plaatsen verbonden aan Sint-Maarten in onze streek meer in de kijker wil zetten. De KWB zal binnenkort op 22 november een stukje van die vijfduizend kilometer lange Martinusroute als wandeltocht maken, meer bepaald in Moerzeke. Ook moeten jullie echt eens gaan snuisteren op de site van Dijk92 (www.dijk92.be). Daar vinden  jullie over Sint-Maarten enorm veel interessante en leuke informatie via (teken)filmpjes, foto’s, enz. Ik wil niet met of over mezelf bluffen, maar wat de mensen van Dijk92 daar tonen is bijzonder knap gemaakt, dikwijls heel plezant en leerrijk, echt de moeite.
Zo, dat wilde ik jullie allemaal eens vertellen. Maar ook deze kleine waarschuwing voor het wat vreemde weer in de nabije toekomst wil ik nog zeker meegeven: ‘Brengt Sint-Maarten zonneschijn, het zal een koude winter zijn.’ Het allerbeste samen en bij leven en welzijn tot volgend jaar!
 
Hartelijke groeten (ook van de Pieten),
 
Sint-Maarten

Alles peis en vree maar dat heeft effe geduurd.

Voor de kleinste is de buit al binnen.

Een Sintliedje? Kennen wij niet maar is
't Ros Beiaard ook goed?

Toch maar best wat afstand bewaren denkt hij.

Hij is dan wel de kleinste maar daarom
nog niet de minst dappere.

Als die Sint maar niet denkt dat hij mijn
staf gaat meepakken.

'Zie daar komt de stoomboot' voor cello.

Die denkt dat hij nog iets gaat krijgen.

Kan jij ook zo nog aan je tenen Sint?

Neen Sint, niet van datte maar van Ditte.

Die is er gerust in.

Inpakken en wegwezen.

Voor de oudste is het mysterie van de Sint
al lang verleden tijd.

Iedereen is aan de beurt geweest, tijd om de
rust te laten weerkeren.

KWB beweegt in het spoor van de brigands - 18 oktober 2022  

 

Donderdag 20 oktober 2022. Ongewoon schitterend weer voor de tijd van het jaar: ruim twintig graden in het zonnetje, maar een ferm briesje zorgde voor de nodige verkoeling. Negen aanwezigen stonden vertrekkensklaar aan het ‘Bierhuisje Groenendijk’. Dat is aan het kruispunt van de Molenstraat met de Koningstraat op de N442 tussen Uitbergen en Overmere.

 

Boerenkrijg

Gelegenheidsgids Johan vertelde eerst een brokje, boeiende geschiedenis. Immers, bijna dag op dag 224 jaar geleden, op 12 oktober 1798, brak hier in het rustige Overmere de Boerenkrijg uit. Razendsnel sloeg de opstand over naar andere dorpen en streken. Uit de bossen doken de dienstweigeraars op. Want het schrikbewind van de Franse bezetter eiste voor het leger gedurende vijf jaar (!) in vredestijd alle ongehuwde jongemannen van tussen twintig en vijfentwintig jaar op; in oorlogstijd stond er geen enkele beperking op. De brigands - zo noemden de Fransen de opstandelingen - verbrandden in de gemeentehuizen de lijsten waarop de namen van alle dienstplichtigen genoteerd stonden. Ze hakten de vrijheidsbomen om en openden de kerken. Engelse hulpgoederen voor de opstandelingen kwamen echter te laat. Met bruut geweld werd alle weerstand gebroken. De Boerenkrijg heeft twee maanden geduurd. Het aantal gesneuvelde brigands wordt geschat op bijna zesduizend.

 

Mooie Meersen

We stapten eerst langs stille veldwegen naar en door het prachtige natuur- en stiltegebied Kalkense Meersen. Met 600 ha is dit een heel uitgestrekte regio. Aan rustgevende en weidse uitzichten is er geen gebrek. Wat een contrast met de verkeersdrukte van Overmere centrum waar we daarna aanbelandden. De traditionele drank- en sanitaire stop daar hielden we – passend – in café ’Den Boerenkrijg’, rechtover de kerk. De cafébaas was zo vriendelijk om het klassieke kiekje van onze groep te nemen, netjes voor het monument van de wanhopige opstand van eertijds.

Na nog zo’n drie kilometer langs veelal landelijke wegen bereikten we opnieuw de plek waar we startten. Alles samen telden we een goede acht stapkilometers. De volgorde van de knooppunten van deze mooie tocht is 82, 28, 26, 25, 27, 81, 80 en 82.

Bedankt, gids Johan, voor de organisatie van alweer een meer dan deugddoende wandeling.

 

Marc De Clercq

KWB beweegt in groene Brusselse rand – 20 september 2022

 

In de KWB-wandelagenda stond op dinsdag 20 september 2022  iets speciaals gepland. We zouden zowaar de trein nemen om op het startpunt van onze maandelijkse wandeling te komen. Dat bleek het station van Jette te zijn waar we, na net geen halfuurtje, om iets over twee, arriveerden. Het was de bedoeling om, na een tocht van zowat zeven kilometer, vanuit Zellik opnieuw naar Dendermonde te sporen. Een meestal gesluierde zon zorgde voor een graad of achttien, de plaatselijke buien bleven uit en de wind hield zich stil: prima wandelweer.

 Gallo-Romeinen in het moeras

Vrij snel liepen we in Jette in het Koning Boudewijnpark. Dat is een gevarieerd, langgerekt park dat zeer geliefd is bij inwoners van het noordwestelijke deel van onze hoofdstad. Toffe speeltuinen en sportvelden (ook voor onze geliefde petanque… het kriebelde een beetje om toch maar te kunnen spelen), een uitnodigende zomerbar (dat kriebelde ook, maar daarvoor was het nog iets te vroeg), mooie vijvers en vers gemaaide graspleinen zetten er de toon. Na een eindje langs de gekanaliseerde Molenbeek (blijkbaar heten ook in het Brusselse alle beken zo) moesten we stoppen aan de drukke N290. Aan de overkant van die grote baan belandden we in het moeras van Jette/Ganshoren. Veel zompige nattigheid viel daar echter niet bespeuren. Daar is wel te zien aan de gerestaureerde funderingen en op het bijhorende infobord dat enkele Gallo-Romeinen, zo’n 1700 jaar geleden, er iets hogerop, toch al een redelijk fraai optrekje hadden.

Chique chalet

Het was heerlijk stappen door dit prachtige, bosrijke gebied. Plots stonden we voor een vrij indrukwekkende villa. Dat moest het Chalet van Laarbeek zijn: type Normandisch landhuis met een riant terras ervoor, eromheen een grasveld ter grootte van enkele voetbalvelden en daarachter heel veel bomen in nog overwegend groene tinten. Zo schoon en zo rustig, de ideale stopplaats. Het beetje lawaai van de gemeentelijke bosmaaier en de enthousiast lopende scholieren uit de buurt namen we er graag bij. De prijs van ons, overigens uitstekend gekoeld, biertje was natuurlijk ook navenant. Maar met amper vier deelnemers was dat deze keer geen aderlating voor de kas.

Ligt de RO in de Ardennen?

Haast niet te geloven en met wat lichte overdrijving mogen we zeggen dat we ons daarna een hele tijd in het hartje van onze Ardennen waanden. En dat op enkele tientallen meters van de RO, de Brusselse Ring. Ongerepte natuur, hellingen op en neer, beekjes, moerasachtige waterplassen, eekhoorntjes die dichtbij durven komen. Heel mooi. Enkel het dof ruisende geluid van het razende verkeer op de nabije autosnelweg is bijna constant te horen. Dus tijd om dat verkeer eens van dichterbij te aanschouwen. Daarvoor moesten we eerst door een kleine tunnel onder de snelweg om zo nabij het afrittencomplex 10 van Asse uit te komen. Het was raar om vanop vrij korte afstand en vanuit een zeer landelijke omgeving naar die ellenlange rijen auto’s en vrachtwagens te kunnen kijken. In de verte, tussen de vele buildings, is de Koekelbergse basiliek er nog steeds een in het oog springend gebouw.

Bombardon

Na een plezant stukje vlonderpad boven de nog altijd droge weilanden marcheerden we een opvallend stille wijk in. Waarom zo stil? Misschien herkenden de bewoners één van onze wandelaars als de lawaaierige bombardon- of grote tromspeler op dat iets te luidruchtige verjaardagsfeestje van enkele jaren geleden daar? Zagen we boze blikken achter de gordijnen? Maar gelukkig, het Zellikse station was niet zo veraf meer. Met een heel klein beetje vertraging bracht onze S-trein - we weten nog steeds niet waarvoor die S staat – ons naar Dendermonde. Johan, bedankt om ons kundig te gidsen, het was alweer een hele leuke en aangename belevenis. Inderdaad, de trein is toch nog altijd een beetje reizen.

 

Marc De Clercq

KWB petanque - mei - augustus 2022

We zijn begin mei als we voor de zoveelste maal ons petanqueseizoen starten. De meteo zit al meteen goed en dat zal het ganse seizoen zo blijven. Nooit gedacht dat we nog eens in echt Franse toestanden zouden verzeilen. We kunnen er maar van genieten en dat doen we dan ook met een bezetting van 12 à 15 spelers per speeldag.

Het zijn veelal bekende gezichten die een balletje komen gooien maar bijna ieder jaar zijn er een paar nieuwelingen die de weg naar ons terrein vinden. Zij worden altijd warm onthaald. Het is ook de laatste keer dat we op ons vertrouwde terrein kunnen spelen want weldra wordt de oude school afgebroken en verrijst er een nieuw complex deels gebouwd op ons huidige terrein.

We zullen ons dus al zeker voor volgend jaar een nieuw terrein moeten zoeken en wie wet komen wij op de huidige locatie nog ooit terug.

Wij laten het echter niet aan ons hart komen en spelen alsof ons leven er van afhangt (lichte overdrijving). Bovenal is echter ook de babbel belangrijk, variërend van een gesprek over een ernstig onderwerp tot puur gezever maar net dat maakt het plezant.

Traditioneel sluiten wij af met een finalewedstrijd gevolgd door een bbq. Deze wedstrijd vond dit jaar plaats op 31 augustus, later kan niet, en was ongemeen spannend. Onze oudste deelnemer die ook al een paar jaar geleden laureaat was kroonde zich opnieuw tot overwinnaar. Hij mocht huiswaarts keren met een mooie biermand waarvan hij gedurende de lange winteravonden die eraan komen zal kunnen genieten.

Hopelijk tot volgend jaar!

De uitslag van de finale

1) Daniël Lippens
2) Luc De Brauwer
3) Jozef Knop
    ex aequo Herman Van Spitael
5) Jozef Peelman
6) Hilde Ringoet
     ex aequo Marc Declercq
8) Miel Lippens
9) Marie Louise Hermans
10) Nicolas …
       ex aequo Stan Wauters
12) Johan Geldof
       ex aequo André Van Hauwermeiren
14) Marius Meremans
15) Herman Verwaeren
16) Laura Linthout
17) Marc Lippens

De voorbereiding

Dat is hier toch geen Waregem koerse zeker?

Een politicus die zijn borst gaat nat maken?

Onze oudste deelnemer (92). Hou hem in het oog.

Thuis gezegd dat we gingen petanken.

Er kan er nog altijd eentje bij.

Een overzicht over het speelveld.

Even een klein overlegmoment.

Zwaar werk hoor dat petanken.

Doe ze nog eens vol!

Geen Chinese bucht hoor.

De finale

De wedstrijdleider is er klaar voor.

Jozef oefent nog eens zijn passo doble.

Ongemeen spannend en de duisternis valt in.

Daniel is de winnaar van het seizoen 2022.

Nog een keer draaien en de sossissen zijn klaar.

De eters in blijde verwachting.

En de andere kant van de tafel.

 KWB beweegt in Lokeren - 23 augustus 2022

Voor de maandelijkse wandeltocht daagden op dinsdag 23 augustus 2022 acht deelnemers op aan het bezoekerscentrum van het natuurreservaat Groot Molsbroek in de Molsbergenstraat in Lokeren. Groot Molsbroek is een gebied van 122 ha dat op twee kilometer van het Lokerse centrum en net naast Waasmunster ligt. Het bestaat uit vier delen: het Molsbroek, de Hagemeersen, de Molsbergen en de Hamputten. Een heerlijk zonnetje zorgde voor meer dan 25 graden. Ook daardoor beperkten we onze wandeling tot een goeie vijf kilometer. We zouden rustig omheen het bekendste gedeelte van het reservaat stappen: het Molsbroek.

In de brochure van de vzw Durme staat dat ‘de uitstekend begaanbare wandeldijk ons een unieke inkijk geeft in deze prachtige en gevarieerde biotoop met een mozaïek van landschapstypes als gras-, riet- en weiland, bos, rivierduintjes en open water dat ideale levenskansen biedt voor bijzondere planten en dieren’. En dat klopt voor de volle honderd procent. We mochten met volle teugen genieten van een bijzonder stukje natuur.

Het aanvankelijk gezapige einde-vakantie-tempo van de wandelaars ging vrij snel over in de iets rappere ‘Okra-modus’. Bovendien zorgden de ongeopende horecazaken in de buurt ervoor dat we halfweg uitzonderlijk geen halte konden voorzien. Dus arriveerden we al na een uurtje opnieuw op het gezellige terras van het bezoekerscentrum. De plaatselijke biertjes ’Waeslander’ en ‘Lokereir’, door de vriendelijke waardin-vrijwilliger Jeannine sterk aangeprezen als uitstekende dorstlessers, werden door ons gezelschap duidelijk geapprecieerd. Maar ook het schitterende uitzicht vanop het terras viel erg in de smaak. De zonsondergang moet hier magnifiek zijn!

Ook een leuke meevaller was dat vrijwilliger Jean van de vzw Durme ons bij de knappe maquette van het Molsbroek in het bezoekerscentrum nog een en ander wist te vertellen. Zo is er daar een pas heringerichte natuurtuin te bezichtigen en werken er naast de vele vrijwilligers ook een tiental beroepsmensen bij de vzw Durme. Nog een weetje: in oorsprong was het gebied vooral hooiland dat naar een potpolder evolueerde; het werd dus een gecontroleerd overstromingsgebied voor de Durme. Allemaal zeer interessant en dus een uitnodiging om er in de toekomst en bij iets minder warm weer eens over een iets langere afstand te komen stappen.

Nog zeker vermeldenswaard is dat Mieke en Luc naast de wandeling ook de afstand van Appels naar Lokeren en terug fietsend aflegden. Een puike prestatie waarvoor we onze sportieve hoed afnemen!

 Marc De Clercq

Een wandeling door het Pluisjesbos?
Dan zit hier wellicht ook Kraakje (voor de kenners).

Een vogelhuisje, zo laag? Een insectenhotel volgens de kenners.
Ziet Marc nu een Aziatische hoornaar vliegen?

Het bezoekerscentrum wordt gerund door
vrijwilligers van de vzw Durme.

Jean geeft uitleg bij het ontstaan van het Molsbroek.

Een Lokereir of een Waeslander? Het smaakt allemaal even goed.

KWB beweegt in Sint Amands - 28 juli 2022

WANDELEN IN HET LAND VAN KLEIN-BRABANT

 

De juli-wandeling van donderdag de 28e vertrok met acht deelnemers aan de Cuytegemhoeve in Sint-Amands. De zon deed ferm haar best, het merendeel van de braambessen was al lekker, de maïs snakte naar water. Al wekenlang bleef en blijft de droogte aanhouden. Maar het was wel een uitstekend weertje voor een flinke mars in een prachtig stukje Klein-Brabant.

We kruisten twee keer de Provincialebaan om ons even verder te laten fotograferen door iemand uit de buurt van het Onze-Lieve-Vrouw ter Nood-kapelletje. Merkwaardig en mooi zijn de ‘borden’ in keramiek rondom dit bedehuisje. Ze beelden elk één of meerdere eigenschappen of namen voor Maria uit. Wat verder werd, ondanks de warmte, op een immens venkelveld met kilometerslange bewateringsslangetjes, toch door mensenhanden gewied. Het rook er lekker naar anijs.

Voorbij de LAB-school in vakantiemodus (opdracht: probeer te ontdekken wat LAB betekent en waarvoor deze onderwijsvorm staat) en langs enkele kronkelende wegen kwamen we uit aan het Sint-Amandse kerkhof. Daar stapten we een smal straatje in. Voor de meesten van ons gezelschap bleek dit de verrassing van de dag te zijn. Waren we in het Zuiden van Frankrijk aanbeland? Een lang, smal steegje met kleurrijke huizen met inspirerende teksten en gedichten op de muren: heel ongewoon, zeker verrassend en soms ook confronterend. We ‘verstoorden’ even de rust in wat men ‘het mooiste plekje van Sint-Amands’ noemt: de Dam. Dorpsgenoot en schrijver Emile Verhaeren bestempelde de buurt ooit als ‘misérable et lépreux’, wat we als ‘pover en melaats’ kunnen vertalen. Blijkbaar was het vroeger ‘een te mijden straatje’ met arme vissers en schoenmakers in arbeidershuisjes, maar ‘waren en zijn de Dammenaars heel warme mensen’. Nu komen toeristen van heinde en ver deze bijzondere plek met open mond bezoeken. Niet in het minst voor de galerij ‘Sahara Art Stones’ waar kunstenaar Joris Maes kunstwerken met materiaal uit de woestijn maakt. En je hoeft bijvoorbeeld niet naar het verre Wenen te reizen om er de speelse bouwsels van kunstenaar en architect Hundertwasser te bewonderen. In een wat kleinere versie staan die hier ook even leuk te wezen.

Hoog tijd voor een fris pintje in een café op de Kaai. Buiten waren alle terrasstoeltjes van de ene geopende drankgelegenheid bezet, maar binnen was er nog voldoende plaats. We konden er net Marianne Vos haar tweede ritzege in de Tour Femmes zien veroveren.

Na die deugddoende pauze zegden we Emile Verhaeren, in zijn imposante graftombe en ook als flink besnord standbeeld op de kade, nog even goedendag en lieten de mooiste Scheldebocht achter ons. Doorheen het vele natuurschoon dat volgde, restten er ons nog een drietal kilometers tot het eindpunt. Het was alweer een voortreffelijke wandeltocht.

Bedankt, Johan, onze gelegenheidsgids, die ons vlot langs de volgende knooppunten loodste: 87 – 88 – 94 – 86 – 85 – 84 – 80 – 78 – 77 – 79 – 81 – 82. Goed voor bijna 9 kilometer.

Volgende en niet te missen wandelafspraak: dinsdag 23 augustus 2022 om 14 uur aan het bezoekerscentrum van het natuurreservaat Molsbroek in de Molenbergstraat 1 in Lokeren. Carpoolen vanaf de Appelse kerk om 13.30 uur. Iedereen welkom!

 Marc De Clercq

De wandeling is niet compleet als er geen kapel is onderweg.

Rondom de kapel kunstige keramiek.

Het is duidelijk waar die zijn inspiratie gehaald heeft.

Een ganse straat vol artiesten.

Speciaal is het minste wat je ervan kan zeggen.

Wreed accident!

Aan het veer.

KWB Appels voor tiende keer op fietsdriedaagse

Zalig genieten in het mooie Haspengouw - 28 tot 30 juni 2022

‘Zeker is ‘t, die zich eens op een rijwiel waagt, blijft er aan plakken!’ schreef Stijn Streuvels decennia geleden al. Dat was en is nog steeds meer dan terecht. Want na de door corona afgelaste edities in 2020 en 2021 konden de cyclotoeristen van KWB Appels hun stalen ros eindelijk nog eens van stal halen. De tiende keer reeds, met zeven deelnemers ditmaal. Geen weekend zoals eerdere jaren in Tongerlo, Bree (twee keer), Gistel, Maldegem, Poperinge, Sint-Gillis-Waas, Wervik en Rijkevorsel, maar een driedaagse op 28, 29 en 30 juni 2022 in het mooie Limburgse Haspengouw. Als uitvalsbasis deed de Rikkeshoeve, een voortreffelijke B&B met halfpension, in Aalst, een deelgemeente van Sint-Truiden, dienst. Filip was er onze uitmuntende gastheer.

Niet te warm, geen druppel regen - we zijn blijkbaar in de zeven vette jaren - en af en toe een verfrissend briesje, prima fietsweer dus.

Zoals steeds bereidde André alles uitstekend voor. Het gezelschap was zeer aangenaam en alweer waren er geen platte banden. Deze tiende fietsdriedaagse zal met gouden letters in het Appelse KWB-dagboek opgeschreven worden.  

 

Dag 1: De Kleine Gete is inderdaad klein

De start en aankomst van de eerste etappe bevond zich nog wel een eindje weg van onze verblijfplaats, namelijk in Neerlinter. Doorheen het mooie achterland van Tienen peddelden we een lus van zo’n 50 kilometer.

De middagpauze in het pittoreske Zoutleeuw was er eentje om in te kaderen. Eerst een lekkere hap (of zelfs een ferme portie mosselen!) in ‘De Cleyne Taefel’ en dan, als cultureel dessert, een kort bezoek aan de prachtige Sint-Leonarduskerk. De vriendelijke conservator gaf er ons graag wat uitleg over al het fraais in ‘zijn’ kerk en zeker over de waarlijk sublieme, achttien meter hoge sacramentstoren. “Dat is dus een bijzonder mooi, maar wel een wat groot uitgevallen tabernakel,” oordeelde iemand gevat.

De kronkelende weg langsheen de Kleine Gete die toch heel smal, ondiep en dus eigenlijk wel klein is, bracht ons naar het eindpunt. Daar zetten we onze tweewielers op de wagens en een halfuurtje later arriveerden we in de Rikkeshoeve voor een deugddoende plons in het plaatselijke zwembad.

Het avondmaal was er één om u tegen zeggen; gastheer Filip verdient een michelinster.

Te moe om nog wat te petanquen of te kaarten zocht iedereen vrij snel zijn bedstede op.

 Dag 2: Limburg is een echt fietsparadijs!

Op de tweede dag voorziet het programma telkens een ‘pièce de résistance’. Anders gezegd: een flinke fietsbrok van iets meer dan 70 kilometer. Maar na het stevige ontbijt is dat voor zowel geoefende als ongeoefende fietsers geen probleem. De snelheid gaat immers zelden boven de 20 kilometer per uur en net zoals bij de maandelijkse wandelingen stoppen we tijdig om het vochtpeil der deelnemers in balans te houden. Wij én de plaatselijke horeca varen er wel bij. Zo mochten ‘Tante Julia’ in Stevoort, de ‘Paardenstallen’ in de grootse abdij van Herkenrode en ‘Koe-vert’ in Kiewit ons die dag verwelkomen.

Het hoogtepunt was ongetwijfeld onze doortocht ‘door het water’ van één van de vele vijvers nabij het domein van Bokrijk. Haast even indrukwekkend is de nieuwe fietsbrug naast het Hasseltse sluizencomplex over het Albertkanaal en de veilige verkeersinfrastructuur waarvan we konden genieten, onder andere tussen de Japanse Tuin en Diepenbeek. Limburg mag zich meer dan terecht hét echte fietsparadijs noemen.

Dan volgde een heel eind vals plat om daarna lekker lang uit te bollen tot aan de Cristal-brouwerij in Alken waar we die ochtend vertrokken. Gelukkig was het ijssalon naast de parking nog niet gesloten, want zo’n toreken of een potteken ‘koud’ smaakt altijd na de gedane fietsinspanningen.

Met overheerlijke spijs en drank wist onze gastheer ons die avond nogmaals culinair te verwennen. De kaarters hielden het daarna toch nog een tweetal uurtjes vol.

 Dag 3: Op de Chaussée d’Amour netjes op het rechte (fiets)pad

In het programma stond de derde en laatste rit als de kortste, maar wel als de pittigste aangegeven. Vooral naar het einde toe moest er geregeld wat geklommen worden. Kort en krachtig, een goeie 40 kilometer doorheen het schone Land van Loon, het was zeker te doen.

Na een wat langere aanloop langs de vele plukklare kerselaars zigzagden we rustig doorheen Sint-Truiden in ochtendstemming. We gingen even de nostalgische toer op voor een korte halte nabij een vroegere Chiro Kadee-bivakplaats. “Dat moet al meer dan veertig jaar geleden zijn. En dat touw van Spel Zonder Grenzen hangt niet meer boven die vijver,” wist één van de drie oud-leiders te vertellen.                                                                         Wat verderop, in het kerkje van Zepperen, was de slotviering voor het einde van het schooljaar van de basisschool net voorbij. De kinderen, de juffen en de pastoor zagen er heel tevreden uit. De grote vakantie stond immers voor de deur.

Jammer, café ‘Het Elfde Gebod” was gesloten, maar het terras van taverne ‘Haspengouw’ aan de overkant was een goed alternatief.

Daarna volgden de bezienswaardigheden elkaar snel op: het grandioze panorama met ‘Reading between the lines’ oftewel het hooggelegen en knappe doorkijkkerkje van Borgloon, de Tjenneboom aan de Romeinse Kassei (een gemoderniseerde Romeinse heirbaan), de kluizenaarskapel van Helshoven uit de dertiende eeuw en wat verderop ‘Helsheaven’, de zwevende kapel zonder kruis in stukken kerselaarshout. Van al dat moois vergaten we dat we veelal bergop fietsten. En we kregen er wel flink wat honger van. Maar in de brasserie van ‘Chateau de la Motte’ werd dat met een lekkere maaltijd opgelost.

Een poos later, op een kort en onvermijdelijk stukje van de Luikersteenweg, beter bekend als de Chaussée d’Amour, bleef elkeen netjes op het rechte (fiets)pad om zo opnieuw, veilig en wel, de Rikkeshoeve te bereiken.

De autorit huiswaarts – vanaf iets voor Brussel in de gietende regen! – verliep vlot voor iedereen.

Alweer mogen we terugblikken op een zeer geslaagde fietsdriedaagse. De weerheiligen zijn ons al enkele jaren goedgezind en van pech of ander onheil bleven we gelukkig ook in deze editie gespaard. ‘Sportdirecteur’ André krijgt voor de puike organisatie een welgemeende proficiat en een dikke merci van zijn Appelse ‘Wolfpack’.                                            

We zien reeds uit naar het komende fietsweekend, liefst al volgend jaar!

 

Marc De Clercq

Traditioneel wordt er geklonken op de goede afloop.

 Maar waar is die 7de man?

Vind je hem?

Even halt houden in provinciaal domein Het Vinne.

Een paar extra PK's bijtanken.

Een frisse duik kan deugd doen.

En dan nog wat chillen met koffie en thee.

Een nieuwe dag begint maar onze vriend
heeft precies al eens voorgeproefd.

Tot over de middel in het water en toch niet nat.

Even halt houden bij wat voor sommigen een romantisch plekje is.

                                                                        

Op weg voor een pittige afsluiter.

Als je goed bent kan je het moeilijk wegsteken.

                                                                                    

                                                                                    

Een pittige klim om hier te geraken.

                                                                                

Klaar om terug huiswaarts te vertrekken.

Operabezoek - 26 juni 2022

Op 26 juni ging de operavoorstelling ‘ Faust ‘ door van Robert Schumann. Een operavoorstelling is een heuse belevenis, zeker in het prachtige operagebouw te Antwerpen. Vijf KWB’ers schreven zich in.

De opera gaat over het Duivelspact van een geleerde en Mephistopheles. Deze laatste neemt hem op sleeptouw in een rollercoaster van streven, vallen en weer overeind krabbelen.

Het is het bekendste werk van Schumann en geldt als eerbetoon aan Wolfgang von Goethe. De regie was in handen van Julian Rosefeldt.

Het prachtige operagebouw in Antwerpen.

Nog even wachten tot het doek open gaat.

Onze KWB'ers hebben hun plaats reeds ingenomen.

De voorstelling is in volle gang.

KWB beweegt in landelijk Lebbeke - 21 juni 2022

Een zonnige dag kon je het niet noemen maar droog bleef het wel op de maandelijkse KWB wandeling die ons dit keer van het centrum van Lebbeke naar de voormalige H. Kruisparochie bracht. Deze parochie die bij haar ontstaan hoofdzakelijk bestond uit de 'Minnestraut' zoals ze in Lebbeke zeggen werd op bevel van Keizer Jozef II doormidden gesneden door de aanleg van een verbinding tussen Dendermonde en Brussel. Deze weg zou jarenlang een belangrijke as zijn met navenant druk verkeer waar talloze ongelukken, vaak met dodelijke afloop plaats vonden. Door de aanleg van deze weg ontstonden zo de Lange en de Korte Minnestraat.

Tot zover de geschiedenis. Onze wandeling deed veelal rustige verkeersluwe wegen aan maar ook talrijke veldwegels die ons naar tenniscentrum Hof ter Burst voor een drank- en sanitaire stop.

Als uitsmijter volgde dan nog het natuurgebied tussen Heizijde en Lebbeke dat ons terug naar het vertrekpunt leidde.

Onderbroekenlol?

Horens langer dan een koe maar het formaat van een grote geit.
Wie het weet mag het zeggen.

Gezinsfietstocht - 19 juni 2022

Nu het na de covid perikelen weer kon en mocht wilden we onze gezinsfietstocht weer uit de kast halen. Velen onder ons hebben allicht slechte herinneringen aan fietsen naar school bij regen en ontij en dus rekenen wij er op dat we goed weer of toch tenminste droog weer hebben wanneer wij nu voor ons plezier gaan fietsen.

Dat bleek een dubbeltje op zijn kant maar toch besloten wij om de tocht te laten doorgaan. Wij bevonden ons nog op grondgebied Appels wanneer de eerste stortbui neerdaalde maar gelukkig was daar de Ooiebrug om even onder te schuilen en de regenkledij aan te trekken. Zo gauw het wat minder werd zetten wij ons terug in gang.
Dit scenario werd nog een paar keer herhaald maar later op de namiddag klaarde het dan ook op en kon de regenkledij definitief terug in de fietszakken.

Het gezapige tempo van weleer was er niet direct meer bij door de bezitters van een elektrisch aangedreven rijwiel die geen last hadden van de soms strakke wind op kop. De drank- annex sanitaire stop in de Wichelse Boterhoek was dan voor de die hard traditionele fietsers zeer welkom.

De volgende stop leverde ons in Uitbergen een lekker hoeve-ijsje op waarna we linea recta richting Denderbelle reden voor het afsluitende avondmaal.

16 deelnemers beleefden een fijne namiddag na een tocht van om en bij de 40 km. Zeker voor herhaling vatbaar.

 André

Iedereen heeft een zitplaats gevonden.

Wat zullen we eten (7 dagen lang).

KWB beweegt in Mespelare - 24 mei 2022

SINT-ALDEGONDIS IS ZEKER GEEN GOED-WEER-HEILIGE

Stipt om 14 uur verwelkomden de ‘Pareltjes van Mespelare’ ons hartelijk. Dat zijn de éénentwintig beiaardklokjes die elk kwartier vanuit de kerktoren hun hoge en heldere klanken over het rustige dorp strooien. Maar ook de hemel gooide kwistig met ferme regendruppels. Het zou niet de laatste nattigheid zijn die dinsdagnamiddag 24 mei. Ons schuiloord werd al voor de start van onze wandeling het prachtig gerestaureerde Sint-Aldegondiskerkje, ‘de best bewaarde middeleeuwse kerk van Vlaanderen’.

 

Door Hogedonk

Over de bedoeling van ‘Wech daerbuyten de honden’, een wel mooi geschilderde maar weinig gastvrije tekst van ruim 500 jaar oud, boven een vroegere ingangsdeur van de kerk, raakte ons groepje van twaalf het niet eens. Wellicht was deze niet mis te verstane boodschap van de calvinisten gericht tegen de katholieken. Maar waarom lieten de katholieken deze haatboodschap dan eeuwenlang staan? Of wilde men toch de echte honden buiten houden? Aimé Stroobants weet het allicht wel.

Na die eerste plensbui trokken we zuidwaarts richting Gijzegem, dwars door de meersen van het Hogedonk-natuurgebied, op de smalle Mespelwegel, een stukje van een Grote Routenpad. Een heel mooi natuurlandschap, maar we moesten wel zorgen dat we niet in de beek (of is dat de oude Denderarm?) terecht kwamen.

24 mei was enkele dagen voor onze Ros Beiaard Ommegang en dus bleven we veiligheidshalve, wegens Aalsters besmettingsgevaar, best niet al te lang op Gijzegems grondgebied. Met een lekker meizonnetje in de rug keerden we met flinke pas terug naar het lieflijke Mespelare.

 

Eieren voor de Arme Klaren

Welke heilige moet je aanroepen voor goed weer? Zeker niet Sint-Aldegondis want zij beschermt tegen ‘Pest, Kanker, Koorts, Hoofdpyn en alle Zwerende Vuer’. Zouden die eieren bij de Arme Klaren dan toch helpen? Want Aldegonde ligt zeker niet wakker van een buitje min of meer. Een langdurige maar malse regenvlaag ‘verfriste’ ons tot ver in de Zijpestraat. Hoog tijd dus om ons te lage, inwendige vochtpeil weer met het overvloedige, uitwendige vochtniveau in evenwicht te brengen. De korte pitstop in café ‘Onder den toren’ in Oudegem verliep bijzonder vlotjes en zorgde vrij snel voor de juiste vochtbalans bij alle deelnemers.

Na zo’n frisse pint stappen sommige mensen duidelijk iets rapper (of net trager?). Jef moest de gids van dienst even afremmen: “Den helft kan niet meer volgen, Marc!”

Ondertussen bleven de hemelsluizen wagenwijd openstaan. Toch was vrijwel iedereen voldoende droog voor een deftige groepsfoto aan Belle Sas. Echter, enkele honderden meters verder namen we een nieuw groepskiekje, maar deze keer was elkeen alweer kloddernat. In de verte op de achtergrond dacht een ooievaar op zijn nest er het zijne van.

 

Aan de schandpaal

Na een bijna negen kilometer lange mars bleef elk nog steeds geboeid luisteren naar de historie over die fameuze Romeinse muntschat die een zekere Karel Van Houwe daar in 1607 in zijn Mespelaarse akker vond.

Maar het overvloedige hemelwater liet zijn sporen na. Of wat moeten we anders denken van de nochtans vrij discrete en forse stapper Herman uit (of af?) Moerzeke die bij aankomst op het lege dorpspleintje de onbewogen schandpaal spontaan omhelsde? De ene (!), kleine wijzer op de kerkklok wees bijna vijf uur aan.

Ons vermoeide, tevreden doch drijfnatte twaalftal kreeg van de Mespelaarse Pareltjes toch nog een vrolijk deuntje als welverdiend afscheidsconcert.

 

Marc De Clercq

Wreed goed ziet het er hier niet uit.

  

Aan het sas van Belle is het alweer over.

  

Mooi in de rij zoals we het op school geleerd hebben.

KWB beweegt in de Brabantse kouters - 26 april 2022

Negen deelnemers verzamelden na de middag op het dorpspleintje voor de pittoreske Sint-Pietersbandenkerk in Mazenzele, het witte dorp. Want ooit kon je hier in elke lente heel veel kersenbloesems bewonderen. Nu is dat nog duidelijk minder het geval, maar een schuchtere revival van de kersenboom is er toch bezig. Bijna dag op dag, drie jaar eerder, kwamen we hier ook al eens samen om toen langs de andere kant van de N47 het mooie Kravaalbos (met die prachtige, blauwe boshyacintjes!) en de omgeving ervan te verkennen.

Café gesloten!

Deze keer wandelden we langsheen Droeshout, met in de verte de Sint-Jozefskerk in opvallend rode baksteen, naar Opwijk, waar we na zo’n uurtje aan het Hof van Hemelrijk arriveerden. Evenwel, de als ‘mooie locatie in een prachtig kader’ aangekondigde horecazaak bleek uitzonderlijk gesloten te zijn. Maar ervaren wandelaars weten dat in heel wat Vlaamse gemeentes de kerk meestal letterlijk in het midden staat en dat er daarrond nog wel wat cafés kunnen staan. Zo ook rond de schone Sint-Pauluskerk waar we gauw een evenwaardig alternatief vonden. Op het zonnige terras van café Thursday’s was het aangenaam toeven. En wat is het zalig rustig in Opwijk! Dat zal wel anders zijn als er over enkele weken de bekende paardenprocessie, na afgelasting in 2020 en een beperkte editie in 2021, in vol ornaat zal uitgaan: Opwijks cultureel erfgoed. Voor wie het interesseert, noteer 26 juni.

Oekraïense vluchtelingen

Voor een actievol groepskiekje hielden we even halt aan het imposante klooster van de zusters van Sint-Vincentius à Paulo. Dat kwam recent nog in het nieuws omdat de gastvrije kloosterlingen een leegstaande vleugel wilde openstellen voor Oekraïense vluchtelingen. Dat mocht echter niet omdat die vleugel niet voldeed aan de voorschriften voor de brandveiligheid. Gastgezinnen en enkele andere locaties hebben toen huisvesting gegeven. “En ze zijn daar nog met 22 zusterkens”, wist een bewoonster van het Oase-zorgcentrum van aan de overkant ons te vertellen. “Dan kunnen ze met 11 tegen 11 voetballen”, grapte iemand anders. Zou de VAR daar dan ook nodig zijn?

Ambachtelijke frisco’s

De laatste kilometers van onze tocht leidden ons doorheen en langs bosperceeltjes, akkers en weiden over smalle paadjes en verkeersluwe wegen. Het geblaat van de tientallen schapen en hun vele lieflijke lammetjes klonk haast hemels, ook al waren de razende auto’s op de steenweg eventjes niet zo veraf. Met een overheerlijke, ambachtelijke hoevefrisco (voor de kenners: type Magnum met of zonder nootjes) beloonden we onszelf voor de geleverde stapinspanningen. Het was alweer dik in orde. Voor de liefhebbers: de volgorde van de wandelknooppunten: 717 met doorsteek naar 714 - 715 – 711 – 708 – 707 – 706 – 705 – 710 – 76 – 713 – 717; samen ongeveer 9 kilometer.

Precies een bende uitgelaten pubers.

Moeilijk om een foto te nemen van zo'n bende.

.

Ervaren wandelaars trekken de kop.

   

Toch nog een beetje vroeg om schaapjes te tellen.

Een lekker hoeve ijsje hebben we wel verdiend.

KWB beweegt in Serskamp - 22 maart 2022

Voor onze maandelijkse wandeling had gids Johan gekozen voor het Tussenbekepad in Serskamp. Er werd verzamelen geblazen aan American steakhousee The Boondocks. Boondocks, een Amerikaanse term die staat voor een afgelegen plattelandsgebied wat hier zeker ook van toepassing was. 14 stappers vatten vanaf hier een tocht aan van zo'n 9 km die ons door zowat alle deelgemeenten van Wichelen zou brengen.

Veel baantjes met weinig verkeer op onze route maar ook goed begaanbare veldwegen met mooie panorama's waarbij opviel dat deze regio op sommige plaatsen ook licht heuvelachtig is. 

Uiteraard had onze gids ook gezorgd voor de obligate drank- en sanitaire stop en nog wel op een eerder ongewone plaats. Een fijne gastheer ontving ons in de kapel van Bruinbeke die nu vooral gebruikt wordt kleine feestjes en babyborrels. Het Kapelleken, een voor deze plek speciaal gebrouwen blond biertje, dat onze gastheer werd aangeboden smaakte heerlijk.

Na deze tussenstop was het niet meer zo ver tot ons vertrekpunt. Een mooie dag, een mooie wandeling, meer moet dat niet zijn.

Een beetje ruige natuur maar zeer rustig.

Kunnen we hier nu iets drinken of onze baard
 laten scheren? Of misschien allebei?

Waar wil je naartoe, keuze genoeg.

Een vroeger kerkje omgevormd tot feestzaal.

Een lekker drankje (uit)geschonken door de 1ste schepen.

Nog een groepsfotootje en dan naar huis.

KWB dichtbij op verkenning in Aalst - 5 maart 2022

Van het eerder saaie stationsgebouw trokken we naar het veelkleurige gebouw van de Postsite. Vervolgens genoten we even van de stilte in de stemmige Onze-Lieve-Vrouw ter Druivenkapel met die prachtige glasramen. Dan naar CC De Werf dat er na heel wat bouwperikelen en dankzij een ondergronds ‘aquarium’ nog steeds en gelukkig op dezelfde plaats staat. Ook hielden we even halt in het heel mooi gerestaureerde pand van de internationale baggeraar en bouwheer De Nul om zo uit komen op de ‘vuilste markt van Vlaanderen’(sic). De voorlaatste stopplaats was de Sint-Martinuskerk die langs buiten helemaal in orde is geraakt, maar binnenin nog wel enkele jaren afwerking vraagt. Het indrukwekkende Rubensschilderij ‘De Heilige Rochus (ook één van onze Appelse patroonheiligen trouwens) door Christus aangesteld tot patroon van de pestlijders” en het grote beeld van Sint-Martinus met niet één maar - heel ongewoon -  twee bedelaars, deden de monden openvallen. Dat deken Marc Verwaeren de nog goed zichtbare tijdsmeridiaan zou oversteken om ons even goeiendag te komen zeggen was een leuke verrassing. Heel passend sloten we onze wandeling af in café ‘In Den Biekorf’ waar ze ons op de tonen van het Ros Beiaard, evenwel in een sappige Oilsjterse versie, met heel veel ambiance verwelkomden. Het Ondineke- of Pestkopbiertje, geheel op kosten van een gulle KWB-kas, smaakten er meer dan opperbest.

Uit één mond spreken André en Johan over deze voorbije namiddag: “Alle deelnemers hebben genoten van onze uitstap naar Aalst. We denken dat het echt deugd gedaan heeft. Deze goed georganiseerde wandeling beantwoordde perfect aan wat we met onze KWB DICHTBIJ-activiteiten willen bereiken: niet ver (maar een dorp verder), leerrijk, plezant, leuk gezelschap, prachtig weer, een topper. Dat enkelen van de aanwezigen het wat moeilijk hadden om de terugweg naar ons eigen dorpje aan te vatten is maar een voetnoot in het hele verhaal. En dat lag niet enkel aan de lekkere smoutebollen van de kermis.”

Onze flink uit de kluiten gewassen gids in opvallend gele outfit.

Een aalstenaar in hart en nieren, alles wordt
met de nodige humor gebracht.

De sporen van carnaval zijn nog zeer aanwezig.

In de Sint Martinuskerk van deken Verwaeren.
En de gids blij dat hij even kan rusten.

KWB beweegt in Waasmunster - 15 februari 2022

“Wij zijn dol op de bossen

daar kunnen we hossen

daar kunnen we klossen

wij zijn dol op de heide

op de weide en op de natuur”

Zo zong een jolige Jasperina de Jong in haar succesvolle song ‘De Wandelclub’, ooit in 1967. Die vrolijke sfeer zat er ook al in van bij het begin van onze wandeling (zie foto). De reden? De nog opspelende hormonen, zo daags na Sint-Valentijn? Of was het de gezonde Waasmunsterse boslucht? Alleszins, ondanks de aanwezigheid van enkele geschoolde zangstemmen én een dirigent hieven we bovenstaand liedje net niet aan. Per slot van rekening wilden we de rust van de bewoners aldaar absoluut niet verstoren. Je weet maar nooit dat er daar één of andere ingezetene zich in zijn veiligheid bedreigd voelt, met zijn tank van een auto uitrukt en ons een lesje of erger wil leren. Neen, die van Appels wilden hier geen slechte naam krijgen en zouden daar graag nog eens in peis en vree willen terugkeren. Dus geen gezang. Jammer.

Met dertien, zijnde negen heren en zowaar vier dames (lees: twee ‘nieuwelingen’ plus de twee al gekende Fatima-ladies), startten we aan de Gerstekotcamping in de Vinkenlaan op de Waasmunsterse Heide. Tussen wat nog overblijft van de bossen en de meestal flink uit de kluiten gewassen optrekjes maakten we alweer een deugddoende wandeltocht. Ook dank zij Lea die ons heel vlotjes de weg wees. Een dikke merci daarvoor!

Haast onvermijdelijk vanzelfsprekend (en ook omgekeerd) hielden we halt in de alom gekende ‘Lekkerbek’. Drankje en coronaproof verpakte knabbeltjes smaakten echt (zie foto). En neen, het gebruikelijke plasje deden we niet in de nachtemmer van een zekere Napoleon die daar nog ergens staat te pronken. De nachtemmer welteverstaan, niet …

We gaan graag in op de vraag van onze redactie om vooral voor actievolle foto’s te zorgen. En we denken dat we daar in deze bijdrage voldoende geslaagd zijn. Op de ene foto zien we overduidelijk dat vooral de beenspieren in volle activiteit zijn. De andere foto geeft een mooi en gedetailleerd beeld van de krachtige inspanningen die de spieren van de armen uitvoeren om de drankjes zonder morsen te kunnen consumeren.

Volgende afspraak voor eenieder die graag een tripje met zijn of haar apostelpaarden maakt en dat ook liefst in leuk gezelschap doet: met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid op dinsdag 22 maart 2022, met carpoolstart om 13.30 uur, aan de kerk van Appels. Welkom!

Hossen door de Waasmunsterse bossen.

In een apart zaaltje want nog niet iedereen covid safe.

KWB beweegt in Schoonaarde - 18 januari 2022

Al enkele dagen bepaalde een hogedrukgebied honkvast ons weertype: rustig, haast windstil en dikwijls grijs. Met wat geluk haalde de zon het van de vaak laaghangende wolken. Ook dat was die 18^e januari van in de late voormiddag het geval: een lekker zonnetje en wat grijswitte wolkenplukken die gelukkig hoog genoeg bleven hangen. Uitstekend en gezond wandelweer dus. Daar genoten de elf stappers in onze buurgemeente Schoonaarde met volle teugen van.

Schoonaarde. Dat is de Schelde en de brug, chemische bedrijvigheid in UCB vroeger en Allnex nu, land- en tuinbouw, een kerkgebouw in restauratie, 400 inwoners minder dan Appels (maar toch één tiende van de oppervlakte van groot Dendermonde en bijna 2 km² groter dan Appels), weinig (geopende) cafés, heel wat natuur en nog zoveel meer. We waren benieuwd. Onze gelegenheidsgids was deze keer Marc.

De tocht startte aan het voetbalterrein van FC Juventus. Via de onbekende Houtmuitstraat, een landelijk zijwegeltje van de Vrankrijkstraat, hielden we even halt aan de rootputten. Schoonaarde bleek in de eerste helft van de vorige eeuw nogal actief in de vlasteelt; tot 1950 met toen nog ‘amper’ 4 ha vlasgrond.

Aan het mooie Opstalplein kwam onze fotografe in actie voor de gebruikelijke groepsfoto. De ‘dubbele’ O.L.V. van Lourdeskapel misstaat er niet naast de imposante Caves de France-hoeve. Het is er aangenaam wonen, weet een van onze wandelaars uit ondervinding.

We steken de Eegene over en via de Kasteelstraat - waar staat dat kasteel? - komen we op de Scheldedijk aan het vroegere Konkelveer. Naast ons zien we de achterzijde van het Hof van Duerinck, een vroegere olieslagerij en maalderij. Eerder stond er een stoommachine en heette dit indrukwekkende gebouw het Stampkot Veldeman. Nog vroeger was het eigendom van de Affligemse abdij waarvan een zekere abt Franckenberg er later als aartsbisschop zijn buitenverblijf had. ‘Als vakantiehuisje lijkt me dat wel mee te vallen!’ merkte iemand op.

Tijd voor de noodzakelijke tussenstop. Probleem: geen enkele herberg was er die dag open. Maar B & B De Noorderwind, enkele jaren geleden nog winnaar in het VTM-programma ‘Met 4 in bed’, bood de gastvrije oplossing. An en Kris ontvingen ons zeer hartelijk. Vijf bedjes! Zelfs diaken Wilfried kwam ter plekke. Hij zorgde ervoor dat we de binnenkant van de kerk eens konden bezichtigen. Dank, Wilfried!  Aan de buitenkant is de restauratie een echte meevaller. Het gebouw oogt heel mooi. Ook binnenin blinkt en schittert er al een en ander. Het doksaal en de glasramen zijn magnifiek. Maar er is nog heel wat werk aan de winkel.

Naar het station dan, onder de spoorweg door, voor een ommetje naar de O.L.V. van Fatimakapel, om zo via de Vier Uitersten uit te komen aan het zeer oude en redelijk scheve kapelletje van O.L.V. van Zeven Weeën. Iets verder stappen we links de modderige akkers in. De kleigrond kleeft. De vele en grote plassen dwingen iedereen naar de zijkanten van de slijkerige landweg. Ons gezelschap raakt zo wat uit elkaar. Maar de mooie, reeds ondergaande zon, duwt ons weer samen, de bewoonde wereld in, naar de aankomst in de Klinkaertstraat. Gezond moe en zeker tevreden.

Tot slot en ook wel wat als geruststelling. Twee van de drie deelnemende dames (dezelfde twee die, met toestemming van de organisatoren, voor het extra omweggetje naar de Fatimakapel zorgden) breiden er, geheel op eigen initiatief en als duo, nog een wandelstukje bij. Wees gerust: net voor de reeds intredende duisternis bereikten ook zij gezond en wel het eindpunt. De gedreven ondernemingszin van deze dames – die we vanaf nu de ‘Fatima-ladies’ zullen noemen – mogen ze nog meer uitleven als organisatoren van de volgende wandeltocht, wellicht op de voorlaatste dinsdag van februari. Tot dan! Viva Juventus! 

 

Op stap in een mooi winterzonnetje.

Het heeft hier precies een beetje geregend.

Opletten voor natte voetjes.